|
|
|
|
| "ดอกเอ๋ยดอกราตรี | ไม่มีสีสดงดงามหรู | |
| จึงมิใคร่มีใครใฝ่ใจดู | หรืออยากรู้ว่าแฝงอยู่แห่งใด | |
| ครั้นค่ำคืนชื่นชมอารมณ์ฉ่ำ | กลิ่นเจ้าพร่ำเตือนจึงนึกถึงได้ | |
| โอ้ราตรีนี่หนาน่าเห็นใจ | กลิ่นกล่อมให้นอนชื่นทุกคืนเอย | |
| ลมพระพายชายชื่นในคืนนี้ | กลิ่นราตรีหอมชื่นรื่นใจแสน | |
| ดอกไม้อื่นดื่นไปในดินแดน | ไม่เหมือนแม้นราตรีไม่มีเลย | |
| เจ้าโชยกลิ่นต่อเมื่อสิ้นแสงอาทิตย์ | เหมือนให้คิดปริศนาราตรีเอ๋ย | |
| คิดคำนึงถึงราตรีที่เราเคย | ได้ชมเชยชื่นชวนรัญจวนใจ" |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| "สายหยุดหยุดกลิ่นฟุ้ง | ยามสาย | |
| สายบ่หยุดเสน่ห์หาย | ห่างเศร้า | |
| กี่คืนกี่วันวาย | วางเทวษ ฤาแม่ | |
| ถวิลอยู่ทุกค่ำเช้า | คลาดน้องใครถนอม" |
|
|
|
|
|
|