|
|
"ดอกเอ๋ยดอกราตรี | ไม่มีสีสดงดงามหรู | |
จึงมิใคร่มีใครใฝ่ใจดู | หรืออยากรู้ว่าแฝงอยู่แห่งใด | |
ครั้นค่ำคืนชื่นชมอารมณ์ฉ่ำ | กลิ่นเจ้าพร่ำเตือนจึงนึกถึงได้ | |
โอ้ราตรีนี่หนาน่าเห็นใจ | กลิ่นกล่อมให้นอนชื่นทุกคืนเอย | |
ลมพระพายชายชื่นในคืนนี้ | กลิ่นราตรีหอมชื่นรื่นใจแสน | |
ดอกไม้อื่นดื่นไปในดินแดน | ไม่เหมือนแม้นราตรีไม่มีเลย | |
เจ้าโชยกลิ่นต่อเมื่อสิ้นแสงอาทิตย์ | เหมือนให้คิดปริศนาราตรีเอ๋ย | |
คิดคำนึงถึงราตรีที่เราเคย | ได้ชมเชยชื่นชวนรัญจวนใจ" |
|
|
|
|
|
"สายหยุดหยุดกลิ่นฟุ้ง | ยามสาย | |
สายบ่หยุดเสน่ห์หาย | ห่างเศร้า | |
กี่คืนกี่วันวาย | วางเทวษ ฤาแม่ | |
ถวิลอยู่ทุกค่ำเช้า | คลาดน้องใครถนอม" |
|
|
|