 |
 |
|
|
| โหรารู้ดูดีคัมภีร์เอก | เลิศในเลขไตรเทพวิเศษสยา |
| เมื่อทำนายทายสุบินทศพักตร์ | พญายักษ์ขัดเคืองจะเข่นฆ่า |
| อันครั้งนี้พี่จะไปจากไกลแล้ว | นางน้องแก้วอยู่หลังระวังหนา |
| สงวนองค์จงดีมีอัชฌา | เลี้ยงลูกยายังเยาว์อย่าเบาความ |
| อนึ่งนางสาวใช้ในปราสาท | ถ้าพลังพลาดเล็กน้อยค่อยไต่ถาม |
| จงฟังหูไว้หูอย่าวู่วาม | พูดให้งามไพร่ผู้ดีมีเมตตา |
| อย่าถือผิดเป็นชอบประกอบสัตย์ | ระวังไว้ในสวัสดิรักษา |
| เป็นสตรีที่ชั่วทั่วนินทา | เหมือนหนึ่งกากีแกมกลกับคนธรรพ์ |
| อีกสมุดตัวทองของในตู้ | จงหมั่นดูให้มากทั้งพากย์ฉันท์ |
| แบบฉบับตำรับตำราสารพัน | จงผ่อนผันเลือกใช้ที่ได้การ |
| พิศโฉมเบญกายเสียดายนัก | โอ้ลูกรักเป็นกำพร้าน่าสงสาร |
| อันสตรีด้วยชายหมายประมาณ | หญิงข้าวสารชายข้าวเปลือกเกลือกสุธา |
| เจ้าเป็นบุตรสุดรักของบิตุเรศ | ดั่งควรเนตรควรเมืองในเบื้องขวา |
| เจ้าจงจำถ้อยคำของบิดา | จะเจรจาลุกนั่งและนอนเดิน |
| อิริยาบทสี่เป็นที่ยิ่ง | รักษาสิ่งสวัสดีที่สรรเสริญ |
| สำรวมเนตรสังเกตใจอย่าได้เพลิน | นุ่งประเชินห่มเจียมเสงี่ยมจน |
| สงวนงามยามอับอาภัพญาติ | อย่าหมายมาดพึ่งผู้ใดไม่เป็นผล |
| ประโลมตอบวรนุชพระบุตรี | เจริญศรีรุ่นทรงเจ้าจงจำ |
| จะเป็นสาวคราวโศกรักษาศักดิ์ | ให้รู้จักชอบผิดคิดข้อขำ |
| จะเจรจาอย่าให้คนเขาเคืองคำ | ถ้าจำทำสิ่งไรให้พินิจ |
| จะนุ่งผ้าทาแป้งแต่งองค์ | พอสมทรงสารพัดอย่าดัดจริต |
| งามยศมารยาททั้งผาดพิศ | อย่าคบมิตรคนพาลสันดานโกง |
| จงตรองเกรงตรึกกริ่งสิ่งศัตรู | เจ้าเร่งรู้ระวังองค์ให้จงควร |
| เป็นสตรีมีศักดิ์ให้บริสุทธิ์ |
| เคราะห์ร้ายพายโกรธอย่าโทษใคร | โทษเอาใจตัวเองไม่เกรงนาย |
| จงฝากตัวกลัวผิดที่คิดชอบ | ตามระบอบบูราณประมาณหมาย |
| ข้าดีเพราะบ่าวดีเพราะรักนาย | อันตรายนอกในระไวระวัง |
| จงซื่อสัตย์สามิภักดิ์คอยรักนาย | อย่าปองหมายคุมโทษโกรธลับหลัง |
| ให้รู้เก็บรู้กินสิ้นหรือยัง | ถ้านายสั่งทำการอย่าคร้านแช |
| แม้นนายทุกข์เจ้าอย่าสุขเกษมเสียง | จงคอยเคียงนิ่งระวังฟังกระแส |
| ถ้าอยู่ไกลไม่ทันจะผันแปร | ถ้านายใช้อย่าได้แชให้ช้าเชือน |
| ตัวเป็นหญิงสิ่งใดไม่สันทัด | ให้เจนจัดกับข้าวทั้งคาวหวาน |
| ถึงจะเป็นเช่นหม่อมพนักงาน | คงโปรดปรานได้ชื่อฝีมือดี |
| สารพัดหัดให้เจนเป็นวิชา | เขาย่อมว่าชาววังช่างบายศรี |
| รู้ไว้เผื่อเมื่อหน้าได้สามี | ถึงเป็นที่ท่านผู้หญิงอย่าทิ้งครัว |
| เป็นหญิงดีมีอัชฌารักษาผัว | รู้ฝากตัวชายไม่ร้างนะนางเอ๋ย |
| แม้นสตรีดีจริงไม่ทิ้งเลย | เราก็เคยรู้เช่นได้เห็นเชิง |
| สอนสิ่งไรที่ชั่วไว้ผัวสอน | จงผันผ่อนเช้าค่ำอย่าทำเหลิง |
| แต่ลำบากยากจนจะป่นเปิง | แตกกระเจิงจากผัวเพราะตัวทำ |
| อย่าโทษชายร้ายชั่วอยู่ตัวหญิง | แม้นดีจริงชายคงชุบอุปถัมภ์ |
| คบชายชั่วพาตัวระยับระยำ | ถ้าชอกช้ำบุบสลายไม่หายเลย |
| เป็นนารีที่เจริญบำรุงร่าง | จงสำอางเอี่ยมสะอาดฉลาดเฉลย |
| ถ้าทำดีอัชฌาสวามิภักดิ์ | ถึงมิรักก็คงจะสงสาร |
| อย่าพูดมากปากกล้าทำสามานย์ | เหมือนประจานหน้าตัวให้มัวมอน |
| แม้นทำดีมีชื่อบันลือยศ | อยู่ปรากฎตัวตายไม่หายหอม |
| ถ้าทำร้ายชายร้างต้องหมางตรอม | จะพาผอมเผือดซูบทั้งรูปทรง |
| อย่าเล่นตัวจนผัวมีเมียน้อย | นั่งตะบอยบ่นบ้าว่าเขาหลง |
| ถูกเสน่ห์เล่ห์จมอยู่งมงง | พาโลหลงโทษชายแต่ฝ่ายเดียว |
| อันจิตชายหนึ่งรำพึงสอง | ตามทำนองนอนนึกตรึกเฉลียว |
| น้ำมากปลาไม่ตายวายกลมเกลียว | สายน้ำเชี่ยวชอบมัจฉาในสาชล |
| เป็นเมียหลวงหวงหึงเส่น์หา | เหมือนพานพาใจรำพึงไม่มีผล |
| สารพัดป่วยการงานของตน | มีผู้คนคอยด่าว่ากระทบ |
| ทำปากกล้าสามานย์ประจานผัว | ไม่ไว้ตัวเมียน้อยจะพลอยตบ |
| รู้ไกล่เกลี่ยเมียน้อยคอยนอบนบ | จงประจบรักผัวของตัวเดิม |
| ถึงเสียทองเท่าหัวตัวอย่าเสีย | ทำไม่เมียเมียน้อยปล่อยให้เหิม |
| ใครพลั้งพลาดขาดเหลือช่วยเจือเติม | จะส่งเสริมสอนให้ชอบค่อยปลอบใช้ |
| อันแม่เรือนเหมือนแมวเมียน้อยหนู | ศิษย์กับครูธรรมดาอัชฌาสัย |
| เราก็จิตคิดดูเล่าเขาก็ใจ | รักกันไว้ดีกว่าชังระวังรัก |
| ถ้าเขาซื่อเราก็ซื่ออย่าถือยศ | แม้นเขาคดเราก็คมอยู่ในฝัก |
| ชอบเชิงใช้ได้เชือดเดือดจึงชัก | ให้รู้จักแข็งอ่อนผ่อนปัญญา |
| เป็นสตรีมีศัตรู้ตรองตรึก | คะเนนึกอยู่เป็นนิตย์ในจิตหวัง |
| แม้นเมินหมิ่นมิได้ขาดจะพลาดพลั้ง | ชายจะชิงหญิงจะชังชวนเป็นเชิง |
| ถ้าจะคิดไปข้างทางค้าขาย | อย่าเสียดายลมล่อยอให้เหลิง |
| ซื้อก็ง่ายขายก็คล่องด้วยต้องเชิง | ทำรื่นเริงพูดปลอบให้ชอบคำ |
| หญิงเรียกแม่ชายเรียกพ่อง้อให้ซื้อ | ผู้ใดหรือจะไม่ชมว่าคมขำ |
| ถ้าปากร้ายชายด่าว่าระยำ | ฟังน้ำคำแล้วก็เครื่องเคืองระคาย |
| อันวาจาอัชฌาสัยไม่ลงทุน | มีแต่คุณประโยชน์ไม่โหดหาย |
| ถ้าผู้ผิดคิดไม่ชอบเข้าลอบตาย | ทั้งหญิงชายเหมือนกันสำคัญสิ้น |
| อาวุธใดในพิภพไม่ลบปาก | ถึงน้อยมากฟันฟาดขาดเป็นสิน |
| จะเป็นตายดีร้ายจะขายกิน | ในโลกสิ้นสามภพจบเจรจา |
| ขอจบเรื่องเบื้องหลังครั้งพิเภก | โหราเอกลือจบสยบสยอง |
| ข้าพระเจ้าผู้ประดิษฐ์คิดจำลอง | ให้คล้องจองผูกกลอนไว้สอนใจ |
| ด้วยของเดิมสั่งสอนกลอนไม่ชัด | เราจึ่งจัดบทแบบเข้าแอบแฝง |
| ให้อ่านง่ายปลายต้นนุสนธ์แสดง | นามเราแต่งมหัดชาวังหน้าเอย |