|
|
นึกผันผ่อน นอนตรึก นึกผันผ่อน |
| อย่าจู่จร ทางเดินดู อย่าจู่จร | ให้ควรแรม รอรอน ให้ควรแรม |
| ไม่ควรข้อ อย่าต่อทวน ไม่ควรข้อ | ต่อแต้มแถม ก็แต่พอ ต่อแต้มแถม |
| อย่าก่อแกม เกินอัชฌา อย่าก่อแกม | ที่พลั้งเพลิน เนิ่นแนมมี ที่พลั้งเพลิน |
| ที่สิ่งร้าย อย่าประวิง ที่สิ่งร้าย | อย่าเสียดสี หนีหน่าย อย่าเสียดสี |
| ควรพอดี คิดดูส่วน ควรพอดี | อย่าเผลอตน ยลที อย่าเผลอตน |
| อย่าโกรธเกรี้ยว เกรี้ยวโกรธ พิโรธเรื่อง | ในข้อเคือง เคืองข้อ ไม่พอผล |
| อย่าร้าราน รานร้า ตรองท่ายล | ดูเล่ห์กล กลเล่ห์ คะเนใน |
| เช่นตีวัว วัวตี ให้เจ็บเปล่า | อย่าร้อนเร้า เร้าร้อน ไปก่อนไข้ |
| จงตรองตรึก ตรึกตรอง ให้ต้องใจ | จะด่วนได้ ได้ด่วน ไม่ควรการ |
| ไม่ควรที่ ที่ควร สงวนงด | พึงออมอด อดออม ถ่อมสมาน |
| คิดเผื่อเลือก เลือกเผื่อไว้ ให้วิจารณ์ | อย่ารอนราญ ราญรอน จงผ่อนตรอง |
|
|
สงวนวงศ์ จงไว้วงศ์ ดำรงสนอง |
| เสงี่ยมตน จงไว้ตน อย่าลำพอง | เห็นควรตรอง จงไว้ตรอง ให้ต้องตา |
| ที่ควรสูง จงไว้สูง พยุงหมาย | จะถ่อมกาย จงไว้กาย แต่พอหน้า |
| จะซ่อนคม จงไว้คม ดูอัชฌา | หากมีท่า จงไว้ท่า อย่าเกลื่อนไกล |
| ควรเปิดช่อง จงไว้ช่อง เชิงชนิด | ที่ควรพิศ จงไว้พิศ ตามนิสัย |
| ที่ชั้นเชิง จงไว้เชิง โดยเลศนัย | ที่จริงใจ จงไว้ใจ ค่อยไขแสดง |
|
|
คิดระบอบ กอบการผิด กิจแถลง |
| ใจระแวง แหนงฉงน จนใจแคลง | แคลงใจจน ฉงนแหนง ระแวงใจ |
| ไฉนนั้น คั้นเค้นคาด มาดมุ่งมั่น | มั่นมุ่งมาด คาดเค้นคั้น นั้นไฉน |
| ตรองท่าไว้ ให้คง จงแจ้งใจ | ใจแจ้งจง คงให้ ไว้ท่าตรอง |
| ช่องชอบที รอบรู้ ดูต่อตอบ | ตอบต่อดู รู้รอบ ที่ชอบช่อง |
| จำจดจ้อง ต้องคิด ด้วยจิตปอง | ปองจิตด้วย คิดต้อง จ้องจดจำ |
| ขำคมพอ สมแสร้ง แฝงลมข่ม | ข่มลมแฝง แสร้งสม พอคมขำ |
| นวลน้ำที่ คำกล่าว ข้อข่าวนำ | นำข่าวข้อ กล่าวคำ ทีน้ำนวล |
| หวนจิตหาก ผิดเล่ห์ คะเนคิด | คิดคะเน เล่ห์ผิด หากจิตหวน |
| แปรปรวนกลับ ชวนชัก ยักเรรวน | รวบเรยัก ชักชวน กลับปรวนแปร |
| แหห่างดู อย่างเห็น เป็นต่างต่าง | ต่างต่างเป็น เห็นอย่าง ดูห่างแห |
| เกรงแต่คิด แม้จิตหาก ยากยิ่งแล | แลยิ่งยาก หากจิตแม้ คิดแต่เกรง |
|
|
โฉงเฉงชัก นักเบื่อนัก ชักโฉงเฉง |
| เองใจจน ทนจำทน จนใจเอง | ใจตรอมเกรง กริ่งยิ่งกริ่ง เกรงตรอมใจ |
| ยากแสนแค้น ขัดคิดขัด แค้นแสนยาก | ไฉนหาก พรากจักพราก หากไฉน |
| ใยเยื่อเป็น เชื้อชิดเชื้อ เป็นเยื่อใย | จนจำให้ ใจหักใจ ให้จำจน |
| เทียบทับกับ นมเปรียบนม กับทับเทียม | ล้นอกเพียบ ใหญ่ยิ่งใหญ่ เพียบอกล้น |
| ทนสู้ยาก บากบั่นบาก ยากสู้ทน | รอนบั่นพ้น จนใจจน พ้นบั่นรอน |
|
|
สันดานหาก ผ่อนผัน สุดผันผ่อน |
| สันดานร้าย รอนบั่น เหลือบั่นรอน | สันดานสอน ใจยาก ยงยากใจ |
| ไม่มีสิ่ง เปรียบที่ หมดที่เปรียบ | ไม่มีเทียบ ไขคำ ยากคำไข |
| ไม่มีใคร ใจจัก รู้จักใจ | ไม่มีนิสัย เพียรหมด ครูหมดเพียร |
| ยากที่ดัด จิตยาก ยิ่งยากจิต | ยากที่คิด เหียนหัน หวนหันเหียน |
| ยากที่ว่า เวียนวน กลับวนเวียน | ยากที่เพียร เมินหลบ ซ้ำหลบเมิน |
|
|
อย่าหลวมหลัก ตรองท่า อย่าห่างเหิน |
| จะไว้เนื้อ เชื่อหน้า อย่าพลางเพลิน | อย่าหมางเมิน หมั่นนึก ตรึกตรองการ |
| ดูลาดเลา เหลี่ยมเล่ห์ อย่าพลาดพลั้ง | จะยาดรยั้ง อย่าให้ หมองสมาน |
| ความลับลึก ตรึกตรา อย่าลองลาน | เช่นท้องธาร ถานถิ่น ยะยวนยล |
| เหลือคะเน เล่ห์ล้ำ คำคาดคิด | มุ่งมาดมิตร หมิ่นหมาย ฝ่ายหวนหน |
| ดูแยบคาย ลายล่อ ก่อกวนกล | หากจวนจน จักซ้ำ ช้ำใจเรา |
| ไม่ควรคิด จิดหวน อย่าด่วนได้ | ไม่ควรคิด จิตใจ อย่าโฉดเฉา |
| ไม่ควรคิด จิตตรึก อย่านึกเดา | ไม่ควรคิด จิตเรา ให้เร่งตรอง |
| สิ่งใดที่ หมายผดุง ฝ่ายมุ่งมาด | สิ่งใดที่ หมายคาด ท่านทั้งผอง |
| สิ่งใดที่ หมายคิด ในจิตปอง | สิ่งใดที่ หมายต้อง ให้ตรองใจ |
| หากแม้ไม่ สมชม อารมณ์ตรึก | หากแม้ไม่ สมนึก จะคิดไฉน |
| หากแม้ไม่ สมที่ นิยมใจ | หากแม้ไม่ สมคะเน เสียเวลา |
|
|
หมายคิดพิศ ให้แน่ จึงควรหา |
| ควรหาดู รู้ให้แจ้ง ให้เจนตา | เจนตาแน่ แท้ว่า จะฉันใด |
| ฉันใดดี ที่ตรง ที่ตรองตรึก | ตรองตรึกนึก ดูให้สิ้น สิ่งสงสัย |
| สงสัยแล้ว อย่าคาด บังอาจใจ | บังอาจใจ เพ่งเล็งให้ จงแน่นอน |
| แน่นอนใจ ให้สัจจัง ที่หวังคิด | หวังคิดกิจ กอบให้จริง อย่าทิ้งถอน |
| ทิ้งถอนนัก มักเห ชักเรรอน | เรรอนรวน ชวนหย่อน ประโยชน์ดี |