ปัจจุบันมีวิหารสร้างครอบพระแท่นไว้  ซึ่งคงสร้างไว้นานแล้ว  เพราะเมื่อปี พ.ศ. 2376  สามเณรกลั่น ได้เดินทางไปนมัสการพระแท่นดงรังกับสุนทรภู่  ได้แต่งนิราศไว้มีความตอนหนึ่งว่า

            ส่วนที่เป็นพระแท่นนั้นเป็นปลายของเทือกศิลาที่ยื่นออกมา  มีลักษณะเป็นศิลาแท่งสูงข้างหนึ่ง ต่ำข้างหนึ่ง  ข้างสูงวัดได้ศอกคืบ  และยังมีส่วนที่สูงขึ้นไปอีกเหมือนเป็นหมอน  กว้างประมาณคืบเศษ สูงประมาณหนึ่งคืบ  ข้างปลายพระแท่นสูง 16 นิ้ว  พระแท่นยาว 11 ศอกคืบ กว้าง 4 ศอก เศษบริเวณส่วนบน  ส่วนล่างกว้าง 3 ศอก เศษ
            บริเวณที่ตั้งพระแท่นดงรังมีสถานที่ต่าง ๆ อันเนื่องด้วย  พระพุทธเจ้าดังนี้

หินบดยา
            ภายในวิหารพระแท่นทางทิศตะวันออกของพระแท่น  มีหินอยู่ก้อนหนึ่ง  กล่าวกันว่าเป็นที่บดยาถวายพระพุทธเจ้า  ในงานเทศกาลนมัสการพระแท่นดงรัง  มีผู้ที่ไปนมัสการนำเอาพวกสมุนไพรแล้วเอาหินบดยานี้บดสมุนไพร  เพื่อนำเอาไปรับประทานเป็นยาต่อไป
ปล่องพญานาค
            ในบริเวณป่ารังอยู่ทางทิศใต้ของพระแท่นไปประมาณ 200 เมตร  มีบ่อลึกอยู่ 1 บ่อ  ที่ปากบ่อมีอิฐโบราณก่อเป็นขอบบ่อ  กล่าวกันสืบมาว่า  บ่อแห่งนี้เป็นปล่องพญานาคที่ขึ้นมานมัสการเชิงตะกอน ที่ถวายพระเพลิงพระสรีระพระพุทธเจ้าบนเขาถวายพระเพลิง  ตั้งแต่ครั้งโบราณ
สวนนายจุนทะกุมารบุตร
            บริเวณป่าทางทิศเหนือของพระแท่นดงรัง  ห่างออกไปประมาณ 500 เมตร  มีลักษณะเป็นสวนผลไม้มี ต้นมะม่วง  มะตูม  และต้นตาลโตนด  ปรากฎอยู่ถึงปัจจุบัน  กล่าวกันว่าเป็นสวนของนายจุนทะกุมารบุตร  ผู้ถวายมังสะสุกรอ่อนแก่พระพุทธเจ้า  ตามที่กล่าวไว้ในพุทธประวัติ  เมื่อพระพุทธเจ้าเสวยแล้วก็เกิดประชวรลงพระโลหิต  เสด็จดับขันธปรินิพพานที่พระแท่นดงรัง
ลำน้ำหมอสอและลำพระยาพายเรือ
            ลำน้ำหมอสอ  เป็นลำน้ำเล็ก ๆ ไหลผ่านไหล่เขาถวายเพลิง  ในบริเวณพระแท่นดงรัง และทอดยาวไปสู่อำเภอกำแพงแสน  มีน้ำตลอดปี  ลำน้ำนี้มีประวัติเล่ากันมาว่า  ครั้งเมื่อพระพุทธเจ้าประชวรหนัก  มีหมอมารออยู่ที่ลำน้ำนี้  แต่ข้ามไม่ได้  ลำน้ำนี้จึงได้ชื่อว่า  ลำน้ำหมอรอ  แต่ภายหลังเพี้ยนเป็นหมอสอ  มีอยู่ตอนหนึ่งของลำน้ำชาวบ้านเรียกกันว่า  ลำพระยาพายเรือ  มีประวัติเล่าสืบกันมาว่า  ในขณะที่หมอกำลังรอไปเฝ้ารักษาพระพุทธเจ้าอยู่นั้น  มีพระยาคนหนึ่งนั่งเรือ  มีบ่าวไพร่พายเรือมา  เมื่อทราบว่าพระพุทธเจ้าประชวรหนักกลัวจะไม่ทันกาล  พระยาผู้นั้นจึงช่วยพายเรือด้วย ลำน้ำตอนนั้นจึงได้ชื่อดังกล่าว
            วัดพระแท่นดงรัง  นับว่าเป็นวัดเก่าโบราณยิ่งวัดหนึ่งของไทย  ได้มีการก่อสร้างถาวรวัตถุ และบูรณะปฏิสังขรณ์มาโดยลำดับ  บริเวณโดยรอบพระแท่นมีเนื้อที่ 2,390 ไร่  และภายในเนื้อที่นี้กำหนดเป็นเขตป่าคุ้มครอง 1,120 ไร่  เป็นป่าโปร่ง  มีต้นรังขึ้นอยู่ทั่วไป
เมื่อ พ.ศ. 2484  ได้มีพระราชกฤษฎีกากำหนดป่าพระแท่นดงรัง  ให้เป็นป่าคุ้มครอง
            วิหารพระแท่นดงรังหลังเดิม  สันนิษฐานว่าสร้างขึ้นในรัชสมัย พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช หรือต้นรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย  ต่อมาในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว  บรรดาพระสงฆ์และบรรดาพุทธศาสนิกชนผู้มีจิตศรัทธา  ได้บอกบุญร่วมใจกันปฏิสังขรณ์เพิ่มเติม  มีทำพาไลข้างนอกกับชานทักษิณโดยรอบเป็นต้น  มีหลักฐานบันทึกไว้อย่างละเอียด
            ปี พ.ศ. 2406  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  ได้โปรดเกล้า ฯ ให้บูรณะปฏิสังขรณ์วิหารพระอุโบสถ  แล้วให้ทำพระเจดีย์ขึ้นที่หลังพระแท่น 1 องค์
            ปี พ.ศ. 2465  สมภารน้อย เจ้าอาวาสวัดพระแท่นดงรัง  ได้ชักชวนพุทธบริษัทบูรณะซ่อมแซมมณฑปครอบพระพุทธบาท  บนเขาถวายพระเพลิง  และบรรดาเสนาสนะขึ้นใหม่ทั้งหมด
            ปี พ.ศ. 2512   พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ฯ  และสมเด็จพระนางเจ้าพระบรมราชินีนาถ  ได้เสด็จพระราชดำเนินมาทรงวางศิลาฤกษ์  พระอุโบสถหลังใหม่  และพระราชทานเงินซึ่งผู้มีจิตศรัทธาทูนเกล้าถวาย  โดยเสด็จพระราชกุศล ให้เป็นทุนก่อสร้างพระอุโบสถต่อไป
            การที่พระแท่นดงรังได้ดำรงอยู่ด้วยดีตลอดมา  เป็นระยะยาวนานหลายร้อยปี  ก็ด้วยความเลื่อมใสศรัทธาในพระบวรพุทธศาสนา  ของบรรดาพุทธศาสนิกชนชาวไทย  ตั้งแต่พระมหากษัตริย์ตลอดจนถึงอาณาประชาราษฎร์ทุกหมู่เหล่า  ทั้งฝ่ายสงฆ์และฝ่ายฆราวาส  อันเป็นแบบฉบับที่ดีงามของบรรพบุรุษไทย  ที่มีความมั่นคงในพระบวรพุทธศาสนาสืบเนื่องมาจนถึงปัจจุบัน