วรรณคดีไทย-นิราศ

นิราศพระบาท

ค โอ้อาลัยใจหายไม่วายห่วง

ดังศรสักปักซ้ำระกำทรวง	เสียดายดวงจันทราพงางาม
เจ้าคุมแค้นแสนโกรธพิโรธพี่	แต่เดือนยี่จนย่างเข้าเดือนสาม
จนพระหน่อสุริยวงศ์ทรงพระนาม	จากอารามแรมร้างทางกันดาร
ด้วยเรียมรองมุลิกาเป็นข้าบาท	จำนิราศร้างนุชสุดสงสาร
ตามเสด็จโดยแดนแสนกันดาร	นมัสการรอยบาทพระศาสดา
ค วันจะจรจากน้องสิบสองค่ำ	พอจวนย่ำรุ่งเร่งออกจากท่า
รำลึกถึงดวงจันทร์ครรไลลา	ที่ตั้งตาแลแลตามแพราย...
ค ถึงคลองขวางบางจากยิ่งตรมจิต	ใครช่างคิดชื่อบางไว้กางกั้น...
ค ถึงสามเสนแจ้งความตามสำเหนียก	เมื่อแรกเรียกสามแสนทั้งกรุงศรี
ประชุมฉุดพุทธรูปในวารี	ไม่เคลื่อนที่ชลธารบาดาลดิน
จึงสาปนามสามแสนเป็นชื่อคุ้ง	เออชาวกรุงกลับเรียกสามเสนสิ้น...


ค ถึงบางพลัดยิ่งอนัตอนาถจิค	นิ่งพินิจนึกน่าน้ำตาไหล...
...ถึงบางซื่อชื่อบางนี้สุจริต	เหมือนซื่อจิตพี่ตรงจำนงสมร...
...ถึงบางซ่อนเหมือนเขาซ่อนสมรพี่	ซ่อนไว้นี่ดอกกระมังเห็นกว้างขวาง...
ค ถึงน้ำวนชลสายที่ท้ายย่าน	เขาเรียกบ้านวัดโบสถ์ตลาดแก้ว
จะเหลียวกลับลับวังมาลิบแล้ว	พี่ลับแก้วลับบ้านมาย่านบาง
พฤกษาสวนล้วนได้ฤดูดอก	ตะหง่านงอกริมกระแสแลสล้าง
กล้วยระกำอัมพาพฤกษาปราง	ต้องน้ำค้างช่อชุมเป็นพุ่มพวง
เห็นจันทน์สุกลูกเหลืองตลบกลิ่น	แมงภู่บินร่อนร้องประคองหวง...


ค ถึงแขวงแพแลตลอดตลาดขวัญ	เป็นเมืองจันตะประเทศระโหฐาน
ตลิ่งเบื้องบูรพาศาลาลาน	เรือขนานจอดโจษกันจอแจ
พินิจนางแม่ค้าก็น่าชม	ท้าคารมเร็วเร่งอยู่เซ็งแซ่
ใส่เสื้อตึงรึงรัดอยู่อัดแอ	พี่แลแลเครื่องเล่นเป็นเสียดาย
ชมคณาฝูงนางมากลางชล	สุริยนเยี่ยมฟ้าเวลาสาย
ถึงปากเกร็ดเสร็จพักผ่อนฝีพาย	หยุดสบายบริโภคอาหารพลัน
แรงกำเริบเอิบอิ่มขยายออก	เขาก็บอกโยนยาวฉาวสนั่น
ถึงหาดขวางบางพูดเขาพูดกัน	พี่คิดฝันใจฉงนอยู่คนเดียว...


ค ถึงบางพังน้ำพังลงตลิ่ง	โอ้ช่างจริงเหมือนเขาว่านิจจาเอ๋ย
พี่จรจากดวงใจมาไกลเชย	โอ้อกเอ๋ยแทบพังเหมือนฝั่งชล
ถึงวังวัดเทียนถวายบ้านใหม่ข้าม	ก็รีบตามเรือที่นั่งมากลางหน
ทุ่งละลิ่วทิวเมฆเป็นหมอกมน	สะพรั่งต้นตาลโตนดอนาถครัน
เจ้าของตาลรักหวานขึ้นปีนต้น	ระวังคนตีนดีนมือระมัดมั่น
เหมือนคบคนคำหวานรำคาญครัน	ถ้าพลั้งพลันเจ็บอกเหมือนตกตาล
เห็นเทพีมีหนามลงราน้ำ	เปรียบเหมือนคำคนพูดไม่อ่อนหวาน
เห็นกิ่งกีดมีดพร้าเข้าราราน	ถึงหนามกรานก็ไม่เหน็บเหมือนเจ็บทรวง


ค ถึงบางหลวงทรวงร้อนดังศรปัก	พี่ร้างรักมาด้วยราชการหลวง
เมื่อคิดไปใจหายเสียดายดวง	จนเรือล่วงมาถึงย่านบ้านกระแชง
พี่เร่งเตือนเพื่อนชายพายกระโชก	ถึงสามโคกต้องแดดยิ่งแผดแสง
ให้รุ่มร้อนอ่อนจิตระอิดแรง	เห็นมอญแต่งตัวเดินมาตามทาง
ตาโถงถุงนุ่งอ้อมมากรอบส้น	เป็นแยบยลเมื่อยกขยับย่าง
เห็นขาขาววาวแวบอยู่หว่างกลาง	ใครยลนางก็เป็นน่าจะปราณี
ดูเหย้าเรือนหาเหมือนกับไทยไม่	หลังคาใหญ่พื้นเล็กเป็นโลงผี
ระยะบ้านย่านนั้นก็ยาวรี	จำเพาะมีฝั่งซ้ายเมื่อพายไป
ค ถึงวังตำหนักพักพลพอเสวย	แล้วก็เลยตามแควกระแสไหล...
ค ถึงทุ่งขวางกลางบ้านบางกระบือ	ที่ลมอื้อนั้นค่อยเหือดด้วยคุ้งขวาง
ถึงย่านหนึ่งน้ำเซาะเป็นกาะกลาง	ต้องแยกทางสองแควกระแสชล
ปางบุรำคำบุราณขนานนาม	ราชครามเกาะใหญ่เป็นไพรสณฑ์...
...ครั้นพอสิ้นถิ่นเกาะค่อยเลาะเลียบ	นาวาเพียบน้ำลงกำลังไหล
โอ้อนาถเหนื่อยน่าระอาใจ	ถึงบางไทรด่านดักนาวาเดิน
เขาบอกชื่อสีกุกตรงด่านข้าม	เป็นสามง่ามน้ำนองเป็นคลองเขิน...
ค ถึงเกาะพระที่ระยะสำเภาล่ม	เภตราจมอยู่ในแควกระแสไหล
ว่าคุ้งหน้าท่าเสือข้ามกระแส	พี่แลแลหาเสือไม่เห็นเสือ...
...ไม่เคยตายเขาบ่ายนาวาล่อง	เข้าในคลองตะเคียนให้โหยหา
ระยะย่านบ้านช่องในคลองมา	ล้วนภาษาพวกแขกตะนีอึง
ดูหน้าตาไม่น่าจะชมชื่น	พี่แข็งขืนอารมณ์ทำก้มขึง
ที่เพื่อนเราร้องหยอกมันออกอึง	จนเรือถึงปากช่องคลองตะเคียน


ค เห็นวัดวาอารามตามตลิ่ง	ออกแจ้งจริงเหลือจะจำไปคำเขียน
พระเจดีย์ดูกลาดดาษเดียร	การเปรียญโบสถ์กุฎีชำรุดพัง...
ถึงคลองสระประทุมานาวาราย	น่าใจหายเห็นศรีอยุธยา
ทั้งวังหลวงวังหลั่งก็รั้งรก	เห็นนกหกซ้อแซ้บนพฤกษา
ดูปราสาทราชวังเป็นรังกา	ดังป่าช้าพงชัฎสงัดคน

| ย้อนกลับ | หน้าต่อไป | บน |