 |
|
| ลงนาวาคลาเคลื่อนออกเลื่อนลำ | พอฆ้องย่ำยามสองกลองประโคม |
| น้ำค้างย้อยพร้อยพรมเป็นลมว่าว | อนาถหนาวนึกเคยได้เชยโฉม |
| มาสูญเหมือนเดือนดับพยับโพยม | ให้ทุกข์โทมนัสในฤทัยครวญ |
| โอ้หน้าหนาวคราวนี้เป็นที่สุด | จะจากนุชแนบข้างไปห่างหวน |
| นิราศร้างห่างเหให้เรรวน | มิได้ชวนเจ้าไปชมประธมประโทน... |
| ค วัดระฆังตั้งแต่เสร็จสำเร็จศพ | ไม่พานพบภคินีเจ้าพี่เอ๋ย |
| โอ้แลเหลียวเปลี่ยวใจกระไรเลย | มาชวดเชยโฉมหอมถนอมนวล |
 |
| จนนาวาคลาล่องเข้าคลองขวาง | ตำบลบางกอกน้อยละห้อยหวน |
| ตลาดแพแลตลอดเขาทอดพวน | แต่แลล้วนเรือตลอดไม่ขาดคราว |
| ทุกเรือนแพแลลับระงับเงียบ | ยิ่งเย็นเยียบยามดึกให้นึกหนาว |
| ในอากาศกลาดเกลื่อนด้วยเดือนดาว | เป็นลมว่าวเฉื่อยฉิวหวิวหัวใจ |
| ค โอ้บางกอกกอกเลือดให้เหือดโรค | อันความโศกนี้จะกอกออกที่ไห |
| แม้นได้แก้วแววตามายาใจ | แล้วก็ไม่พักกอกดอกจริงจริง |
| ดูวังหลังยังไม่ลืมที่ปลื้มจิต | เคยมีมิตรมากมายทั้งชายหญิง |
| เมื่อยามดึกนึกถึงที่พึ่งพิง | อนาถนิ่งนึกน่าน้ำตานอง |
| ค บางว้าน้อยน้อยจิตด้วยพิสมัย | น้อยหรือใจจืดจางให้หมางหมอง |
| หมายว่ารักจักได้พึ่งเหมือนหนึ่งน้อง | ให้เจ้าของขายหน้าทั้งตาปี |
| ถึงวัดทองหมองเศร้าให้เหงาเงียบ | เย็นยะเยียบหย่อมหญ้าป่าช้าผี... |
| ค วัดปะขาวขาวเหลือเชื่อไม่ได้ | ด้วยดวงใจเจ้านั่นคล้ำดำมิดหมี... |
| ค บางบำหรุเหมือนบำรุบำรุงรัก | จะพึ่งพักพิศวาสเหมือนมาดหมาย |
| ไม่เหมือนนึกตรึกตรองเพราะสองราย | เห็นฝักฝ่ายเฟื่อนหลงด้วยทรงโลม |
| พอสิ้นแพแลล้วนสวนสงัด | พยุพัดฮือฮือกระพือโหม |
| ยิ่งดึกดาววาววามดังตามโคม | น้ำค้างโซมแสนหนาวให้เปล่าใจ |
 |
| ค บางขุนนนท์ต้นลำพูดูหิ่งห้อย | เหมือนเพชรพลอยพรายพร่างสว่างไสว |
| จังหรีดร้องซ้องเสียงเรียงเรไร | จะแลไหนเงียบเหงาทั้งเหย้าเรือน |
| บางระมาดมาดหมายสายสวาท | ว่าสมมาดเหมือนใจแล้วไม่เหมือน |
| แสนสวาทมาดหมายมาหลายเดือน | มิคลาเคลื่อนแคล้วคลาดประหลาดใจ |
| ค วัดไก่เตี้ยไม่เห็นไก่เห็นไทรต่ำ | กอระกำแกมสละขึ้นไสว |
| หอมระกำก็ยิ่งช้ำระกำใจ | ระกำไม่เหมือนระกำที่ช้ำทรวง |
| ถึงสวนหลวงหวงห้ามเหมือนความรัก | เหลือจักหักจับต้องเป็นของหลวง |
| แต่รวยรินกลิ่นผกาบุปผาพวง | จะรื่นร่วงเรณูฟูขจร |
| โอ้ไม้ต้นคนเฝ้าเสาวรส | ยังปรากฏกลิ่นกล่อมหอมเกสร |
| แต่โกสุมภุมรินมาบินวอน | ไม่ดับร้อนร่วงกลิ่นให้ดิ้นโดย |
| ดึกกำดัดสัตว์อื่นไม่ตื่นหมด | แต่นกกดร้องเร้ากระเหว่าโหย |
| ระรวยรินกลิ่นโศกมาโบกโบย | โอ้โศกโรยแรมร้างมาห่างจร |
| ค ถึงบางขวางปางก่อนว่ามอญขวาง | เดี๋ยวนี้นางไทยลาวสาวสลอน |
| ทำยศอย่างขวางแขนแสนแสงอน | ถึงนางมอญก็ไม่ขวางเหมือนนางไทย |
| วัดพิกุลฉุนกลิ่นระรินรื่น | โอ้หอมชื่นเชยกับรสแป้งสดใส... |
| ค บางผักหนามนึกขามแต่หนามเสี้ยน | หนามทุเรียนลักฉีกอีกเจ้าเอ๋ย |
| ที่กีดขวางทางความแต่หนามเตย | ไม่น่าเชยน่าชังล้วนรังแตน |
| ถึงสวนแดนแสนเสียดายสายสวาท | มาสิ้นชาติปรโลกยิ่งโศกแสน |
| ไปสวรรค์ชั้นบนคนละแดน | ไม่รวมแผ่นภพโลกยิ่งโศกใจ |
| ค ถึงวัดเกษเจตนาแต่การะเกด | ไม่สมเจตนาน่าน้ำตาไหล... |
| ค วัดชลอใครหนอชะลอฉลาด | เอาอาวาสมาไว้ให้อาศัยสงฆ์... |
| ...เห็นคลองขวางบางกรวยระทวยจิต | ไม่ลืมคิดนิ่มน้อยละห้อยหา |
| เคยร่วมสุขทุกข์ร้อนแต่ก่อนมา | โอ้สิ้นอายุเจ้าได้เก้าปี |
| แต่ก่อนกรรมนำสัตว์ให้พลัดพราก | จึงจำจากนิ่มน้องให้หมองศรี |
| เคยไปมาหาน้องในคลองนี้ | เห็นแต่ที่ท้องคลองนองน้ำตา |
| สงสารบุตรสุดเศร้าทุกเช้าค่ำ | ด้วยเป็นกำพร้าแม่ชะแง้หา |
| เขม้นมองคลองบ้านดูมารดา | เช็ดน้ำตาโซมซาบลงกราบกราน... |
 |
| ค บางศรีทองคลองบ้านน้ำตาลสด | อร่อยรสซาบซ่านหวานคอหอย |
| เหมือนปากพี่ศรีทองของน้องน้อย | เป็นคู่บอกดอกสร้อยสักวา... |
| ค บางอ้อยช้างโอ้ช้างที่ร้างโขลง | มาอยู่โรงรักป่าน้ำตาไหล |
| พี่คลาดแคล้วแก้วตาให้อาลัย | เหมือนอกไอยราร้างฝูงนางพัง |
| พอจวนรุ่งฝูงนกวิหคร้อง | ประสานซ้องเซ็งแซ่ดังแตรสังข์ |
| กระเหว่าหวานขานเสียงสำเนียงดัง | เหมือนชาววังหวีดเสียงสำเนียงนวล |
| อโณทัยไตรตรัสจำรัสแสง | กระจ่างแจ้งแจ่มฟ้าพฤกษาสวน |
| หอมดอกไม้หลายพรรณให้รัญจวน | เหมือนกลิ่นนวลน้ำกุหลาบที่อาบทรวง... |
| ค ถึงวัดสักเหมือนหนึ่งรักที่ศักดิ์สูง | ยิ่งกว่าฝูงเขาเหินเห็นเกินสอย |
| แม้นดอกฟ้าคลาเคลื่อนหล่นเลื่อนลอย | จะได้คอยเคียงรับประคับประคอง |
| บางขนุนขุนกองมีคลองกว้าง | ว่าเดิมบางชื่อสนนเขาขนของ |
| เป็นเรื่องหลังครั้งคราวท้าวอู่ทอง | แต่คนร้องเรียกเฟือนไม่เหมือนเดิม... |
 |
| ค บางนายไกรไกรทองอยู่คลองนี้ | ชื่อจึงมีมาทุกวันเหมือนมั่นหมาย |
| ไปเข่นฆ่าชาละวันให้พลันตาย | เป็นเลิศชายเชี่ยวชาญผ่านวิชา... |
| ค ถึงคลองขวางบางระนกโอ้อกพี่ | แม้นปีกมีเหมือนหนึ่งนกจะผกผัน |
| ไปอุ้มแก้วแววตาพาจรัล | มาด้วยกันนั้นทั้งคู่ที่อยู่ริม... |
| ...บางคูเวียงเสียงเงียบเชียบสงัด | เป็นจังหวัดแถวสวนล้วนพฤกษา |
| ดูรูปนางบางคูเวียงเหมือนเหนี่ยงนา | ไม่เหมือนหน้านางนั่งในวังเวียง |
| เห็นโรงหีบหีบอ้อยเขาคอยป้อน | มีคนต้อนควายตวาดไม่ขาดเสียง |
| เห็นน้ำอ้อยย้อยรางที่วางเรียง | โอ้พิศเพียงชลนาที่จาบัลย์ |
| อันลำอ้อยย่อยยับเหมือนทับอก | น้ำอ้อยตกเหมือนน้ำตาตวงกว่าขัน |
| เขาโหมไฟในโรงโขมงควัน | ให้อัดอั้นอกกลุ้มรุมระกำ... |
| ค ถึงบางม่วงง่วงจิตคิดถึงม่วง | แต่จากทรวงเสียใจอาลัยเหลือ |
| มะม่วงงอมหอมหวนเหมือนนวลเนื้อ | มิรู้เบื่อบางม่วงเหมือนดวงใจ |
| เห็นต้นรักหักโค่นต้นสนัด | เป็นรอยตัดรักขาดให้หวาดไหว |
| เหมือนตัดรักตัดสวาทขาดอาลัย | ด้วยเห็นใจเจ้าเสียแล้วนะแก้วตา |