| พวกมนุษย์สุดสุขสนุกครัน | ได้ดูกันพิศวงเมื่อสงกรานต์ |
| ทั้งผู้ดีเข็ญใจใส่อังคาส | อภิวาทพุทธรูปในวิหาร |
| ล้วนแต่งตัวทั่วกันวันสงกรานต์ | ดูสคราญเพริดพริ้งทั้งหญิงชาย |
| ทีเฒ่าแก่แม่ม่ายไม่ใคร่เที่ยว | สู้อดเปรี้ยวกินหวานลูกหลานหลาย |
| ทีกำดัดซัดสีสวยทั้งกาย | เที่ยวถวายน้ำหอมน้อมศรัทธา |
| บ้างก็มีที่สวาดิ์มาดพระสงฆ์ | ต่างจำนงนึกกำดัดขัดสิกขา |
| ไดแต่เพียงพูดกันจำนรรจา | นานนานมากลับไปแล้วใจตรอม |
| ล้วนแต่งตัวเต็มงามทรามสวาดิ์ | ใส่สีฉาดฟุ้งเฟื่องด้วยเครื่องหอม |
| สงกรานต์ทีตรุษทีไม่มีมอม | ประดับพร้อมแหวนเพชรเม็ดมุกดา |
| มีเท่าไรใส่เท่านั้นฉันผู้หญิง | ดูเพริดพริ้งเพราเอกเหมือนเมฆขลา |
| รามสูรเดินดินสิ้นศักดา | เที่ยวไล่คว้าบางทีก็มีเชิง |
| บ้างเล่นเบี้ยเสียถั่วจนมัวมืด | ใครขี้ติดถากถางวางกันเหลิง |
| บ้างฉุดมือยื้อผ้าพากันเปิง | ที่รู้เชิงทำแปดเก้าเป็นเจ้ามือ |
| เขาตัดไพ่ตายแพ้เหลือแต่ผ้า | สิ้นปัญญาบุ่นพลางครางหือหือ |
| นั่งเสียใจเต็มทีต้องหนีมือ | ไม่สัตย์ซื่อทำไพ่ตายเขาเอง |
| ดูเขาเล่นเป็นฤดูไม่รู้ขาด | นุชนาฏขึ้นกระเตาะขึ้นเหมาะเหม็ง |
| บ้างก็หลงเลยเล่นเป็นนักเลง | ฉันนี้เกรงกลัวนักไม่รักเลย |
| ทั้งหนุ่มสาวฉาวฉานในการเล่น | บ้างซุ่มเป็นผัวเมียกันเสียเลย |
| แต่ตัวเราเปล่าไปมิได้เชย | โอ้อกเอ๋ยคิดไปแล้วใจตรอม |
| ร่ำคนึงถึงนุชสุดวิตก | ถึงเดือนหกเข้าแล้วหนาเจ้าข้าเอ๋ย |
| เขาแต่งงานปลูกหอขอกันเชย | เราจะเชยอยู่ก็เห็นไม่เป็นการ |
| เขาแรกนาแล้วมานักขัตฤกษ์ | เอิกเริกโกนจุกทุกสถาน |
| ทีกำดัดจัดแจงกันแต่งงาน | มงคลการตามเล่ห์ประเวณี |
| โอ้โอ๋อกอาตมานี้อาภัพ | ทั้งไร้ทรัพย์สารพัดจะบัดสี |
| ดูเพื่อนบ้านเขาทั้งหลายสบายดี | เขาคิดมีลูกเมียเสียทุกคน |
| ที่ลางคนบ่นบ้าว่าน่าแค้น | พ่อแม่แค่นขืนให้ไม่ชอบใจ |
| เที่ยวหลบลี้หนีสถานทิ้งบ้านช่อง | มีพวกพ้องน้าป้าไปอาศัย |
| บ้างชอบใจรูปงามตามเขาไป | ไม่อาลัยพ่อแม่ไปแต่ตัว |
| ที่โกนจุกได้ปีครึ่งพึ่งผลิ | อุตริหนักหนาอยากหาผัว |
| ที่ลางคนนึกละห้อยน้อยใจตัว | ว่ารูปชั่วชายชั่วไม่หวังเลย |
| ที่ตกพุ่มกลุ้มกลัดขัดในอก | ถึงมุ่นหมกอยู่ในใจก็ใช้เฉย |
| แสนสงสารหญิงชายไม่วายเลย | โอ้อกเอ๋ยเราก็เป็นเหมือนเช่นกัน |
| กระทั้งถึงเดือนเจ็ดไม่เสร็จโศก | บังเกิดโรคแรงนักด้วยรักสมร |
| สลากภัตร์จัดแจงแต่งหาบคอน | อย่างแต่ก่อนหาบกระทายมีลายทอง |
| ใส่คานรูปนาคาวายุภักษ์ | ครั้นเดินหนักดูเต้นเผ่นผยอง |
| แสรกน้อยร้อยพวงมาลัยกรอง | ใส่ข้าวของหาบหามตามกันมา |
| ทุกวันนี้มีแต่จะทำแปลก | ใส่โต๊ะแบกเดินด่วนมาถ้วนหน้า |
| สารพันเอมโอชโภชนา | ตามศรัทธาสัปบุรุษนุชอนงค์ |
| ทั้งผู้ดีเข็ญใจก็ไปมาก | จับสลากหนังสือชื่อพระสงฆ์ |
| รู้จักนามตามพบประสบองค์ | ต่างจำนงน้อมถวายรายกันไป |
| พระลางองค์งงงกตกประหม่า | ให้ยถาเสียงสั่นอยู่หวั่นไหว |
| สัปบุรุษตรวจน้ำร่ำในใจ | ทีผู้ใหญ่หมายประโยชน์โพธิญาณ |
| ทีหนุ่มหนุ่มสาวสาวคราวกับฉัน | นึกรำพันในจิตอธิษฐาน |
| ให้มีเมียรูปงามทรามสะคราญ | ที่เรือนบ้านคับคั่งเขามั่งมี |
| อนงค์นาฎปราถนาจะหาผัว | ไม่เล่นถั่วสูบฝิ่นกินอาหนี |
| ให้รูปงามทรามชมอุดมดี | ลางสตรีปราถนาหาขุนนาง |
| มีเงินทองบ่าวไพร่เครื่องใช้สอย | จะนั่งลอยนวลเป็นนายนุ่งลายอย่าง |
| ขี่แต่เรือเก๋งพั้งลงนั่งกลาง | ไปตามทางแถงชลมีคนพาย |
| ทีติดพันกันอยู่ก็ชูชื่น | ไม่นึกอื่นนึกจะมี แต่ที่หมาย |
| ทีมีแล้วฉำเฉื่อยเรื่อยสบาย | ค่อยเว้นวายโศกเศร้าเบาหัวใจ |
| กระทำมาหากินภิญโญยิ่ง | มีลูกหญิงลูกชายหมายอาศัย |
| ทีไม่มี ฝั่งฝาให้อาลัย | เหมือนกับใจของฉันที่พรรณนา |
| คิดถึงนุชสุดรักให้หนักอก | น้ำตาตกพร่างพรายทั้งซ้ายขวา |
| สักเมื่อไรจะได้แนบแอบอุรา | ละห้อยหาโศกศัลย์รำพันคราง |
| ถึงเดือนแปดแดดอับพยับฝน | ฤดูดลพระวษาเข้ามาขวาง |
| จวนจะบวชเป็นพระสละนาง | อยู่เหินห่างก็เห็นกันเมื่อวันบุญ |
| ประดับพุ่มบุปผาพฤกษากระถาง | รูปแรดช้างโคควายขายกันวุ่น |
| ตุ๊กตาหน้าพราหมณ์งามละมุน | ต้นพิกุลลิ้นจี่ดูดีจริง |
| ต้นไม้ทองเสาธงหงส์ขี้ผึ้ง | คู่สลึงเขาขายพวกชายหญิง |
| อุณรุทยุดกินนรชะอ้อนพริ้ง | มีทุกสิ่งซื้อมาบูชาพระ |
| ขึ้นกุฎีที่รักรู้จักสนิท | ดัดจริตพูดจาวิสาสะ |
| พระหนุ่มหนุ่มกลุ้มใจทำไมละ | เสียงจ๋าจ๊ะเจราจาพาสบาย |
| ถ้าญาติโยมจริงจริงแล้วนิ่งเฉย | มิใคร่เงยหน้าปัญญาหาย |
| ไม่พูดมากพาดพิงให้พริ้งพราย | ดูเราะรายเรียบร้อยกระช้อยชด |
| พรรษาหนึ่งสองพรรษาไม่ผาสุก | เข้าบ้านกรุกเลยลาสิกขาบท |
| เหมือนน้ำอ้อยย่อยถูกจมูกมด | ใครจะอดได้เล่าพวกชาวเรา |
| นึกคะนึงถึงนางกลางพรรษา | แต่คอยหาเช้าเย็นไม่เห็นเขา |
| เที่ยวฟังเทศน์มิได้ขาดดูลาดเลา | เห็นแต่เขาคนอื่นไม่ชื่นตา |
| นั่งพับเพียบเรียบร้อยน้อยไปหรือ | ประนมมือฟังธรรมเทศนา |
| ที่ฟังจริงนิ่งตรับจนหลับตา | บ้างก้มหน้าฟังไปมิได้เงย |
| ทีฟังเล่นเห็นกันเป็นขวัญเนตร | ไม่ฟังเทศน์เอาบุญแม่คุณเอ๋ย |
| มานั่งเล่นตากันฉันไม่เคย | ไม่สิ้นเลยเหล่าตะกรามกามคุณ |
| ทีท่านแก่แก่ตัวยังชั่วดอก | หมายจะออกห่างเหจากเมถุน |
| ท่านอยากบวชสวดมนต์ขนเอาบุญ | ทีแรกรุ่นนี่แหละร่านรำคาญใจ |
| ด้วยความรักหนักเหลือดังเรือเพียบ | จนน้ำเลียบแคมแล้วแจวไม่ไหว |
| ถ้าผ่อนของขึ้นเสียบ้างยังชั่งใจ | แจวไปไหนไปได้ไม่หนักแรง |
| โอ้โอ๋อกชาวเราเหล่าหนุ่มหนุ่ม | อยากใคร่สุ่มปลาหนองส่องแสวง |
| ตัวฉันเล่าเฝ้าคลั่งด้วยยังแคลง | จะพลิกแพลงไปอย่างไรก็ไม่รู้ |
| โอ้ไฉนจะได้สมอารมณ์รัก | ใครช่วยชักฉันจะไหว้ให้หัวหมู |
| ยิ่งร้อนใจใจคอให้หมอดู | ว่าขัดคู่หนักหนายิ่งอาดูร |
| ถึงเดือนเก้าเศร้าสร้อยละห้อยหา | พระจันทราวันดับก็อับสูญ |
| แต่โศรกเศร้าเราเสริมขึ้นเพิ่มพูน | ไม่อับสูญไปบ้างเหมือนอย่างเดือน |
| ไม่ได้ชมโฉมศรีไม่มีสุข | จะเปรียบทุกข์กับอะไรก็ไม่เหมือน |
| ถึงจะมีข้าวของสักห้องเรือน | ไม่ชื่นเหมือนมีรักสักราตรี |
| ถึงเดือนสิบเห็นกันเมื่อวันสารท | ใส่อังคาสโภชนากระยาหาร |
| กระยาสารทกล้วยไข่ใส่โตกพาน | พวกชาวบ้านถ้วนหน้ามาธารณะ |
| ถ้างามคมห่มสีชุลีนบ | แล้วจับจบทัพพีน้อมศีรษะ |
| หยิบข้าวของกระยาสารทใส่บาตรพระ | ธารณะเสร็จสรรพกลับมาเรือน |
| พอลับเนตรเชษฐาอุราร้อน | แสนอาวรณ์โหยให้ใครจะเหมือน |
| ไม่รู้ที่จะวานใครไปตักเตือน | ให้มาเยือนเยี่ยมพี่ถึงที่นอน |