| หน้าแรก | ชาติไทย | ศาสนา | พระมหากษัตริย์ | หน้าต่อไป | ย้อนกลับ |

|มูลบทบรรพกิจ|ข้อเตือนใจในแบบเรียนเร็ว|ข้อเตือนใจจากบทดอกสร้อย| | คำปฏิญาณของลูกเสือไทย | ข้อเตือนใจจากที่อื่นๆ | วรรณคดีไทยร้อยกรอง|โคลงพระราชพงศาวดาร|

นิทราชาคริต (ความตอนต้น)

              ตอนอาบูเมายา

ลิลิตตะเลงพ่าย (ความตอนต้น)

ลิลิตตะเลงพ่าย (บทอาขยาน)

เวสสันดรชาดก กัณฑ์กุมาร (บทอาขยาน)
            ตาต  พ่อเอ่ย  เจ้าชาลีศรีสุริยวงศ์เยาวเรศ  ปิยปุตฺต  เจ้าก็เกิดในมกุฎเกศกรุงสีวีราษฎร์  ไยพ่อไม่องอาจย่อมย่อท้อทิ้งพระบิดา  ให้พราหมณ์มันจ้วงจาบหยาบช้า  เจ้าเห็นชอบอยู่แล้วหรือหนาพ่อสายใจ  เราก็เป็นขัตติยมไหมหาสมมุติวงศ์วิเศษสุทธิกษัตริย์  ไม่มีใครที่จะมาพ้อตัดติเตียนเลย  พระลูกเอ่ย  เจ้าไม่รู้หรือพระบิตุรงค์บรรจงรักพระโพธิญาณ  หวังจะยังสัตว์ให้ข้ามห้วงมหรรณพภพสงสารให้ถึงฟาก  เป็นเยี่ยงอย่างยอดยากที่จะข้ามได้  สำเภาลำใดของพาณิช  ซึ่งจะตกแต่งต่อติดเป็นกงวาน  ประกอบประกับกระดานตอกตรึง ตะปูตะปลิงยิงตรึงกระชับชิด  พืดเหล็กก็ตีติดตอกหมัน  โซมน้ำมันชันเคี่ยวแล้วเยียวยา  กระดานดาดเป็นดาดฟ้าจังกอบกว้านสมอขัน  เสากระโดงยืนยันยึดด้วยพืดพวนผูกขึง  รัดรึงตายติดกับเสารอกดูนี่เรี่ยวแรง  เสากระโดงสายระโยงระยางแย่งมั่นคง  ปักทวนธงอยู่ริ้ว ๆ ธงตะขาบปลิวสะบัดปลาย  นายช่างจำลองจำหลักลายรายด้วยรูปสัตว์  ราชสีห์สิงห์อัดแอ่นอกกอดกระหนกกระหนาบคาบแก้วกุม  ครั้นได้ฤดูเดือนมรสุมแล้วก็แซ่ซ้อง  บรรทุกสิ่งของลงต่าง ๆ ไว้ระวางทางวิดน้ำทำเป็นโชงโลง  อับเฉากันโคลงประจุเรียบ  สำเภานี่ก็พาบเพียบเพียงราโท  ครั้นได้ฤกษ์แล้วให้เลิกโห่ขึ้นสามลา  ยิงปืนบนนาวาเสียงผะผางผึงตึงตัง  คนการยืนสะพรั่งอยู่พร้อมเพรียง  ศัพท์สำเนียงเสียงเฮโลเฮล่า  เข้าฉุดคร่าสายสมอ ตีม้าล่อลั่นอยู่ฉ่าง ๆ โบกธงอยู่คว้าง ๆ แล้วแกว่งกวัด  พระพายชายพัดติดใบบน  ล้าต้าต้นหนก็มุ่งมอง  ตั้งเข็มส่องกล้องสลัด  โดยกำหนดขนัดคะเนหมาย  นายท้ายก็ยักย้ายบ่ายเบี่ยงเฉลียงแล่นออกชเลลึกแลไม่เห็นฝั่ง  บังเกิดลมสลาตันตั้งตีเป็นลูกคลื่นอยู่ครื้นเครง  สำเภาก็โคลงเคลงไปตามคลื่นตื่นเต้น  เสากระโดงหักกระเด็นกระดานแตก  คลื่นใหญ่โยนกระทบกระแทกกระทั่งผะผังผาง  สำเภาก็อับปางลงในท่ามกลางชเลหลวง  ฝูงมนุษย์ทั้งปวงไม่หลอเหลือล้วนเป็นเหยื่อแก่เต่าปลา  ด้วยเป็นโลกิยนาวาไม่จิรังเลยพระลูกเอ่ย  พ่อเห็นแต่หน้าเจ้าพระพี่น้องทั้งสองรา  เจ้าจงมาเป็นมหาสำเภาทองธรรมชาติอันนายช่างชาญฉลาดจำลองทำ  ด้วยกงแก้วประกำตรึงด้วยเพชรแน่นหนา  แก้วประพาฬแผ่เป็นดาดฟ้าฝาระบุระเบิดเปิดช่องน้ำ  แก้วไพฑูรย์กระทำเป็นราโทโมราประทับสลับสลัก  กรอบลายรายดอกรักเนาวรัตน์  ฉลุฉลักเป็นรูปสัตว์ภาพเพชรนิลแนม  แกมหงส์วิหคกระหนกคาบลดารัด  มังกรกัดกอดแก้วเกี้ยวเป็นก้านขดดูสดใส  ครั้นสำเร็จลำสำเภาแล้วเมื่อใดได้พระพิชัยมงคล  พระบิดาจะทรงเครื่องต้นมงคลพิชัยสำหรับกษัตริย์  ดั่งจะเอาพระสมาบัติกระหวัดทรงเป็นสร้อยสังวาลอยู่สรรพเสร็จ  จะเอาพระขันตีต่างพระขรรค์เพชรอันคมกล้า  สุนทรจะย่างเยื้องลงสู่ที่นั่งท้ายเภตราสูงระหง  แล้วไปด้วยทวนธงเศวตฉัตร  วายุวิเวกพัดอยู่เฉื่อยฉิว  สำเภาทองก็จะล่องลิ่วไปตามลม  สรรพสัตว์ก็จะชื่นชมโสมนัส  ถึงจะเกิดลมกาฬพานกระพือพัดคือโลโภ  ถึงจะโตสักแสนโตตั้งตีเป็นลูกคลื่นอยู่ครื้นโครมโถมกระแทก  สำเภานี้ก็มิได้วอกแวกวาบหวั่นไหว  ก็จะแล่นระรี่เรื่อยเฉื่อยไปจนถึงเมืองแก้ว  อันกล่าวแล้วคือพระอมตมหานครนฤพาน  พระลูกเอ่ย   เจ้าจะนิ่งนานอยู่ไยในสระศรี ขึ้นมาสินะพ่อมาแม่มา  มาช่วยพระบิดายกยอดปิยบุตรทานบารมี  แต่ในครั้งเดียวนี้เถิด
 

|มูลบทบรรพกิจ|ข้อเตือนใจในแบบเรียนเร็ว|ข้อเตือนใจจากบทดอกสร้อย| | คำปฏิญาณของลูกเสือไทย | ข้อเตือนใจจากที่อื่นๆ | วรรณคดีไทยร้อยกรอง|โคลงพระราชพงศาวดาร|

| หน้าแรก | ชาติไทย | ศาสนา |พระมหากษัตริย์| หน้าต่อไป | ย้อนกลับ |บน |